Cyberpunk. Odrodzenie by Andrzej Ziemiański

Postaram się zarysować scenę tego dramatu bez spoilerów. Mnie trzęsło jak to czytałam, na przykład. Nie zrozumcie mnie źle – uśmiecham się promiennie na widok każdej nowej cyberpunkowej twórczości, bo tak bardzo kocham ten gatunek, ale zapnijcie pasy. No wizjonerem pokroju Asimova czy Gibsona to Ziemiański nie jest.

To nie ma żadnego sensu z perspektywy drzewka ewolucyjnego technologii. Jednak oprócz zaawansowanej technologii w niewytłumaczalny sposób równocześnie funkcjonują rozwiązania, które już teraz przechodzą do lamusa, typu telefon stacjonarny, czy sprzęt szpitalny na cały pokój. W ogóle, bohaterowie tłumaczą sobie nawzajem jak działają różne przejawy technologii, zupełnie, jakby to był pan Andrzej, który dopiero nauczył się wysyłać smsy albo obsługiwać tableta, a nie ludzie ze świata high tech. Zresztą książka sprawia wrażenie, jakby dla autora ten pomysł był nowinką, obraca ją niejako w rękach próbując zgadnąć, którą stroną się to wkłada. Nie wystarczy wprowadzić samego zjawiska wszczepów i chipów, żeby było futurystycznie. A tym czasem niespodzianka, bo dzieło to nie ma z cyberpunkiem nic wspólnego. To świat, w którym jednostka nic nie znaczy, a za los ogółu odpowiadają wielkie korporacje i gangi.” Zwiastuje to albo wytarte schematy gatunku, albo klasykę gatunku.

Co czytamy z tyłu na okładce? “Okryte mgłą i spowite deszczem wieżowce, wąskie, zatłoczone uliczki, pulsujące neony i wielkoformatowe reklamy dają tło rzeczywistości, w której kwitną przestępczość, nielegalny handel bronią, danymi, a nawet ludzkim ciałem.

Cyberpunk. Odrodzenie by Andrzej Ziemiański